Dorcas-medewerker Marike: Licht in een hopeloze situatie

‘In Nederland waren de vluchtelingen in Griekenland een tijd lang veel in het nieuws. Nu horen we er maar weinig van. Toch zitten er nog duizenden vluchtelingen in verschillende kampen te wachten op een nieuwe toekomst. Maar wanneer die begint? Tijdens mijn reis naar een vluchtelingenproject van Dorcas in Noord-Griekenland zie ik de ‘vluchtelingenproblematiek’ van dichtbij.

Het is vrijdagochtend en we staan naast Diavata, een vluchtelingenkamp net buiten Thessaloniki. Een berg plastic en zooi heeft zich langs de weg opgestapeld. Af en toe dendert er een vrachtwagen langs. Ik kan het kamp zo in kijken. Overal staan tenten. Heel veel tenten. En een rij wc’s. Een aantal mensen loopt een rondje, maar de meeste vluchtelingen zitten waarschijnlijk in hun tent. Echt behaaglijk is het niet meer buiten. De herfst komt eraan.

Een paar dagen hiervoor hebben we een ouder echtpaar ontmoet, dat hun restaurant en minipark ombouwden om vluchtelingen op te vangen. Ze hadden de beelden van verdronken vluchtelingen gezien en besloten dat ze hun huis wilden openstellen. Ze hadden bedacht om twee gezinnen op te vangen. Het werden er uiteindelijk tientallen. Inmiddels zijn de meeste vertrokken. Een klein groepje woont nu tijdelijk naast het restaurant. Als ik aan Hercules vraag hoe hij omgaat met alle verdrietige verhalen van de vluchtelingen, reageert hij haast verontwaardigd: ‘Als jij in nood bent en je staat naast me, dan laat ik je toch niet staan!’

Tijdens mijn bezoek aan Griekenland word ik geraakt door de grootsheid van het probleem. Het klinkt zo hard om dit een probleem te noemen. Het zijn immers mensen. Maar een probleem is het wel. De duizenden vluchtelingen krijgen eten en drinken en een slaapplek, maar het gebrek aan rust, vrede en echte aandacht zorgt bij hen voor eenzaamheid. Ik ben dankbaar dat ik tijdens deze reis ook veel Grieken heb gezien die zich enthousiast inzetten voor deze vluchtelingen. Mensen die elke week een praatje gaan maken in een kamp, Engelse les geven, boodschappen doen, mensen in huis nemen. Juist hun inzet om deze mensen echte aandacht en vriendschap aan te bieden, maakt dat ik door de hopeloosheid heen Licht zie. En het Licht overwint. Uiteindelijk.’

Marike is medewerker bij Dorcas. Ze schreef deze blog na een reis die ze maakte met journalist Michiel Bakker van het Reformatorisch Dagblad. Hij schrijft er meerdere verhalen over waaronder ‘Vluchtelingen in Griekenland zoeken warmte bij zelfgestookt vuurtje’ over het dagelijks leven in en rondom de vluchtelingenkampen.