De Ierse Maud Kells had op haar vijfenzestigste achter de geraniums van een welverdiend pensioen kunnen genieten. In 1968 reisde Maud Kells per boot naar Afrika om daar te gaan werken als verpleegkundige met WEC in wat indertijd Belgisch Congo was en nu de Democratische Republiek Congo (DRC).
Tegenwoordig, bijna 45 jaar later, verdeelt Maud haar tijd tussen haar huis in Mulita in het oosten van de DRC en haar huis in Cookstown in Noord-Ierland. “Zonder MAF zou ik niet kunnen doen wat ik nu doe!” roept Maud uit. Tijdens de lange, bloederige burgeroorlog heeft MAF mij verschillende malen geëvacueerd.” Toen Maud er lucht van kreeg dat er rebellen in de buurt van haar kliniek waren, vluchtte ze de bossen in. Toen haar sateliettelefoon weer werkte, belde ze MAF, die binnen drie uur landde en Maud naar het veiliger Nebobongo bracht.
Door jaren vol tegenspoed en conflicten is er in de DRC meer nood dan ooit. Voordat ik in 1986 in Mulita ging werken, heb ik in het zendingscentrum van Nebobongo gewerkt. Alles was heel eenvoudig; er was alleen maar een klein ziekenhuis gebouwd van modder. Er woonden ratten in ons dak en hun uitwerpselen vonden wij overal op de grond. Ik besloot een project op te zetten om een stenen ziekenhuis te bouwen, met betonnen vloeren die goed konden worden schoon gehouden en een dak van golfplaten en behoorlijke plafonds om de ratten buiten de deur te houden. Het was een karwei dat veel tijd kostte; de baksteenmachine kon maar twee bakstenen per keer maken. Maar in de loop der jaren werden er toch een kraamafdeling, een operatiekamer en onderkomens voor patiënten van de polikliniek en de artsen gebouwd.
Rebellen verwoestten de zendingsbasis in 1998. Ze gijzelden de zendelingen en ontzegden hun alle communicatie. Hartverscheurend was dat! Toen het ons uiteindelijk lukte via de radio om hulp te vragen, wachtte ons zendingsteam op de landingsbaan, waar we werden bespot door de rebellen, die hadden geprobeerd te verhinderen dat de vliegtuigen landden. Ik herinner me dit traumatische moment als de dag van gisteren. Ik was lange tijd niet in staat om te praten.
Op de vaste MAF vluchten naar de DRC gaan altijd spullen mee voor Maud, het ziekenhuis en de bouwwerkzaamheden. Vervoer over de weg is geen optie – de wegen zijn nog te gevaarlijk en de meeste bruggen zijn tijdens de oorlog verwoest. MAF is echt onmisbaar voor Maud: “Zonder MAF had ik het werk hier niet kunnen voortzetten.” Piloot Jon Cadd zegt over Maud: “Ze is een opmerkelijke vrouw. Hoewel we veel van haar spullen invliegen, heeft ze soms dringend iets voor het ziekenhuis nodig. Dan zit ze een hele dag op de fiets om naar het dichtstbijzijnde stadje te komen. Daar koopt ze wat ze nodig heeft en overnacht ze en de volgende dag zit ze dan weer de hele dag op de fiets om terug te komen. Ze is een vrouw met een missie, heel inspirerend voor de volgende generatie en een testament van Gods goedheid en voorzienigheid.”
MAF
MAF
24-04-2014
Buitenland
https://www.maf.nl
