Mijn eerste solovlucht. Hij stond gepland voor een van de komende dagen. Was het niet dat juist vandaag de telefoon bij MAF ging en er om een ambulancevlucht werd gevraagd. Een patiënt in Nickerie moest met spoed naar het ziekenhuis in Paramaribo. Een bestemming en route die voor mij nog onbekend waren. Echter, aangezien het geen ‘moeilijke’ landingsbaan was, werd kortweg besloten dat deze vlucht mijn primeur zou worden.
Cultuurbelevenis en onweersbuien
Nickerie ligt in het noordwesten van Suriname. Een mooie route langs de kust en over prachtige natuurgebieden. Laverend tussen de onweersbuien ging ik op weg naar de patiënt. Eenmaal aangekomen kwam er een nog grotere onweersbui opduiken dus het was opschieten geblazen. Maar ook hierin was er weer een cultuurbelevenis.
Ineens verzamelden zich veertig familieleden om het vliegtuig om afscheid te nemen van hun opa, vader, oom of welke relatie dan ook. Iedereen stond te huilen en troost bij elkaar te zoeken. Daar sta je dan als piloot. Met een schuin oog omhoogkijkend naar de naderende onweersbui, tussen al die mensen die je graag alle tijd zou geven om afscheid te nemen.
Vliegen met obstakels
Een extra moeilijkheid bij deze vlucht was, dat de patiënt in coma werd gehouden met alle gevolgen van dien. Een broeder, een zuster en veel apparatuur moesten ook mee. Beademing, defibrillator, extra zuurstoffles. Nadat we ingeladen waren en iedereen zijn plek had gevonden – ook de dochter van de patiënt wilde mee – was het haasten om nog voor de bui op te stijgen. Net op tijd lieten de wielen van het vliegtuig de grond los en kon ik in de lucht een bocht maken, om zo een weg te zoeken langs de bui heen. Desalniettemin kregen we te maken met rare winden en veel turbulentie.
De dochter van de patiënt zat met angstige ogen uit het raam te turen naar een grote donkere onweerswolk. Met wat gebaren probeerde ik duidelijk te maken dat ik erom heen zou vliegen en het zo comfortabel mogelijk zou maken. Maar als je jezelf voor een moment verplaatst in haar situatie dan is het allemaal niet niks. Een vader die ernstig ziek is, jij zit in een klein vliegtuig en wordt heen en weer geschud. Elke beweging die het vliegtuig maakt voel je. Voor ons dagelijkse kost, maar voor veel mensen een eenmalige levenservaring.
Vliegen door de wolken
Gelukkig mochten we met de patiënt op grotere hoogte vliegen. Daardoor kon ik een beetje ‘over’ het weer heen maneuvreren. Door de wind die over de zee het warme vochtige land op waaide, ontstonden er namelijk gauw nieuwe onweersbuien. Uiteindelijk kon ik er overal een beetje tussendoor en waren er maar een paar momenten dat we echt door de wolken heen moesten vliegen. Vaak geen prettige ervaring voor passagiers, want zodra je de wolk in vliegt, zie je helemaal niets meer en is het meestal erg turbulent.
Aangekomen bij de thuisbasis waaide er een stevige zijwind. Het werd me niet makkelijk gemaakt, maar ik kreeg het vliegtuig aan de grond. De ambulance stond al klaar en ook het welkomstcomité van MAF. Mijn vrouw, Jorine, de kinderen en het MAF-team. Immers, het is een bijzonder moment zo’n eerste solo vlucht. En wat voor een. We hielpen de patiënt in de ambulance over te hevelen en zwaaiden al biddend achter de ambulance aan.
Een emmer water
Daarna was het tijd om mijn primeur te vieren. Twee emmers water over mijn hoofd en daarna gezellig borrelen. Dat was hij dan: De eerste solo vlucht. Die gaan we niet meer vergeten. Gelukkig had Jorine droge kleren meegenomen. We hebben gezellig bij MAF wat gedronken en gegeten. Het was een bijzondere dag.
Owja, ik heb het familielid naast me in de cockpit maar niet verteld dat dit mijn eerste solo vlucht was. Wat had ze dan moeten denken…”
MAF
MAF
09-07-2021
Hulpverlening
https://www.maf.nl
