Iedere week verzond Jan de Beer een nieuwsmail met actuele informatie over de vluchtelingen van Lesbos. Regelmatig hebben wij delen van deze berichten geplaatst op christelijknieuws. Vandaag ontvingen we van Jan (voorlopig) zijn laatste weekbericht. Dit weekbericht is anders dan anders, meer een persoonlijk bericht. Zijn leven is nu vol met werk, gezin inclusief hun Afghaanse opvangzoon, en de zorg voor vluchtelingen in zijn stad Zwolle. Lees hieronder het laatste weekbericht.
Jan de Beer: Vorige week bracht een Oekraïens gezin een ijskoude nacht door op een treinstation hier nog geen 100 kilometer vandaan. Zondag zag ik de stress en het verdriet in de ogen van de Oekraïners die ik mocht begeleiden naar hun gastgezin. Ik wil er nu zijn voor de vluchtelingen in mijn stad.
Lees ook het vorige weekbericht van Jan de Beer: Samenwerken met Takecarebnb
75 Weekberichten sinds 2020
De afgelopen jaren heb ik mij, samen met een groep stadsgenoten, ingezet voor de vluchtelingen van Lesbos, beginnend met de Oproep van 896 dominees, pastores en voorgangers in Nederland van 2 september 2020, en daarna 75 weken lang met een weekbericht. Het was een periode waarin we zagen hoeveel gewone mensen in Nederland in actie kwamen en hulp wilden bieden. Maar het was ook een periode van teleurstelling, in politici en vooral in onze christelijke politici: een premier, een vice-premier en twee regeringspartijen met een C in de naam. Dit zijn politici die het verschil voor de vluchtelingen van Lesbos hadden kunnen maken, en die dat niet hebben gedaan.
Niet belangrijk
In plaats daarvan was er vooral krachteloosheid en passiviteit bij het nemen van eigen verantwoordelijkheid, kritiekloosheid bij het toezien op toezeggingen van de regering, en goedgelovigheid, naïviteit en wegkijken bij wat gebeurt aan de grenzen van Europa. Het lot van de vluchtelingen van Lesbos werd niet belangrijk genoeg gevonden: nog geen drie weken geleden, nota bene de dag voor de inval in Oekraïne, gaf een medewerker van de CDA-fractie in de Tweede Kamer mij aan dat er geen ruimte werd gemaakt om iets te doen met de aangedragen concrete suggesties van de Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken, van mevrouw Tineke Strik en van de heer Ernst Hirsch Ballin.
Wegduwen, wegslaan, wegschoppen van mensen
De situatie in Oekraïne heeft mij laten zien hoe selectief de Nederlandse regering er wil zijn voor kwetsbare mensen. Het geweld in Marioepol is niet anders dan in Aleppo; de oorlogsmisdadigers in Oekraïne zijn dezelfde als in Tsjetsjenië, de Krim en Syrië. Maar de Nederlandse regering wil deze slachtoffers niet. De weekberichten waren soms een litanie van berichten over het wegduwen, wegslaan, wegschoppen van mensen. Berichten met als rode draad: deze mensen moeten weg, weg, weg uit Europa en Nederland. In plaats van het invoeren van een beschermingsregeling zocht Nederland naar de grenzen van het recht: de Nederlandse rechter moet bij opsporings- en reddingsoperaties op zee expliciet op zoek naar een “strafuitsluitingsgrond” (in afwijking van een richtlijn van de Europese Unie) en Nederland heeft grensoverschrijdend vervoer van vluchtelingen zonder meer strafbaar gesteld, ook als geen sprake is van winstbejag (in afwijking van een protocol van de Verenigde Naties).
Barmhartigheid afwijzen
En nee, dit is geen voer voor juristen. Dit is geen barmhartigheid bewijzen, maar barmhartigheid afwijzen. Dit is het recht gebruiken om onrecht te doen. En nee, dit is geen theorie. Dit is het recht dat een rechter in Nederland 3 maanden geleden toepaste na te hebben vastgesteld:
“Verdachte reed maandelijks vanuit Nederland met hulpgoederen naar Duinkerken en was getuige van de erbarmelijke omstandigheden waaronder vreemdelingen in het kamp verbleven.”
“Voordat verdachte die bewuste keer naar Duinkerken was afgereisd, had zij al van een collega-vrijwilliger vernomen dat [betrokkene] een zelfmoordpoging had ondernomen. In het kamp heeft [betrokkene] haar gevraagd of hij asiel kon aanvragen in Nederland waarop verdachte, ontdaan door de psychische nood waarin [betrokkene] verkeerde en bang dat hij opnieuw een zelfmoordpoging zou gaan ondernemen, heeft besloten hem mee te nemen naar Nederland.”
“De nacht voordat verdachte en [betrokkene] naar Nederland zijn gereden, heeft zij [betrokkene] onderdak verleend in de hotelkamer waar zij in Frankrijk in de buurt van het kamp verbleef. De daarop volgende dag is zij met [betrokkene] naar Nederland gereisd. Vervolgens heeft zij [betrokkene] meegenomen naar haar eigen woning en heeft zij hem de dag daarna naar Ter Apel gebracht om asiel aan te vragen.”
“goed voorstelbaar is dat verdachte aan [betrokkene] hulp wilde bieden.”
Mensensmokkel?!
De 72-jarige verdachte vrouw werd veroordeeld tot 3 maanden gevangenisstraf. Immers, de vrouw was “in Nederland al op de hoogte van de psychische nood waarin [betrokkene] kennelijk verkeerde en was (…) in zoverre voorbereid op de schrijnende situatie waarin zij hem in Duinkerken zou kunnen gaan aantreffen. Verdachte wist ook dat zij zich schuldig zou maken aan mensensmokkel als zij [betrokkene] zou meenemen naar Nederland. Onder deze omstandigheden mocht van verdachte worden verwacht dat zij weerstand zou bieden aan de wens van [betrokkene] om hem mee te nemen naar Nederland.”
Arm Nederland
De veroordeling laat zien hoe de absurditeit van Amos 6:12 in Nederland werkelijkheid is. Nederland, het arme land waar recht is veranderd in gif, de vruchten van gerechtigheid zijn veranderd in alsem. Arm Nederland, waar rechters barmhartige mensen criminaliseren omdat zij geen weerstand bieden aan de nood van vluchtelingen. Arm Nederland, waar christen-politici aangeven geen tijd te kunnen maken voor vluchtelingen.
Over alle grenzen heen
En toch wil ik mij vastklampen, met de kracht die het geloof mij geeft, aan wat ik de afgelopen jaren wekelijks ook zag. God werkt in mensen en geeft mensen de macht om te kiezen voor het goede. Die macht is onoverwinnelijk, en zal overwinnen. God werkt over alle grenzen heen en heeft me, als nooit tevoren, de verbondenheid van het geloof, de kracht van solidariteit van mensen en de verbondenheid van het samen vechten voor gerechtigheid laten ervaren. Dat is wat ik de les wil laten zijn van onze strijd, en voor ogen wil blijven houden, alle dagen van mijn leven.
Dank u wel voor het vertrouwen dat u steeds in mij stelde, uw trouwe steun en inzet, uw bemoediging en uw gebed. Laten we volhouden om het goede te doen. Gods zegen daarbij toegewenst.
Jan de Beer
Gebed van de week
Deze week is het gebed van de week van Marco Buitenhuis, predikant van de Gereformeerde Kerk vrijgemaakt in Noardburgum:
Vader in de hemel
open mijn ogen
dat ik de nood waarneem
dat ik het verdriet opmerk
dat ik mijn naaste zie
open mijn hart
dat ik het leed laat binnenkomen
dat ik hun pijn mij laat raken
dat ik liefde geef
open mijn mond
dat ik onrecht benoem
dat ik pleit voor wie niet gehoord wordt
dat ik spreek uit uw liefde
open mijn handen
dat ik ze uit de mouwen steek
dat ik mijn medemens ondersteun
dat ik uw liefdeswerk doe
open mijn huis
dat ik onderdak bied
dat ik gastvrijheid schenk
dat ik met hen deel mijn thuis
amen
Zie voor vorige gebeden van de week de websites van de Raad van Kerken in Nederland en van Kerk in Actie Dank u wel voor uw aanhoudende steun en inzet!
Bidden voor #500kinderen
Deze nieuwsbrief is inmiddels uitgegroeid tot een uitgebreid wekelijks overzicht van allerlei initiatieven rond de actie #500kinderen. Elke nieuwsbrief eindigt met een gebed. U kunt deze gebeden gebruiken voor uw eigen vieringen en gebedsmomenten.
Dit bericht is met vriendelijke toestemming overgenomen uit Weekbericht nummer 76 over de vluchtelingen van Lesbos, van: Bert Sluijer, Carla Troost, Claudia van Bruggen, Freddy Eikelboom, Joop van Ommen, Philip Troost, Ruth Stoorvogel, Sybrena Vonck en Jan de Beer.
Weekbericht 76 – Jan de Beer
Jan de Beer
12-03-2022
Hulpverlening
https://www.jandebeer.nl
