Column – Je mag best weten dat ik de eerste dagen van een nieuw jaar als lastig ervaar. Lastig, omdat ik aanneem dat mensen die ik ontmoet van mij verwachten dat ik hen een nieuwjaarswens meegeef. Maar wat moet ik dan zeggen? ‘Gelukkig nieuwjaar’, of ‘De beste wensen’, of ‘Een gezegend nieuwjaar?’ Zeg het maar.

Column – In de afgelopen tijd kwam met enige regelmaat het volgende vers uit de Psalm 90 voor mijn aandacht (Een gebed van Mozes, de man Gods): “Leer ons zo onze dagen tellen dat wij een wijs hart verkrijgen.” Vandaag ben ik maar eens gaan zitten om deze woorden wat uit te diepen.

Column – Ik heb me voorgenomen dagelijks een fikse wandeling te maken. Vandaag kwam ik er achter dat wandelen goed te combineren is met bidden en danken (mits je je ogen openhoudt). In de verte hoorde ik de sirene van een ambulance. Ik bad “Heer ontferm u over degene die in de ambulance ligt of komt te liggen.”

Column – Na het ontbijt lezen we een stukje uit de Bijbel. We zijn nu aangekomen bij het gebed van Salomo bij de inwijding van de tempel (2 Kronieken 6). En juist vandaag gaat het stukje over ziekte in het land. Het kan haast niet actueler.

Ik waag mij niet aan de beantwoording van de vraag of de pandemie een straf van God is. Ik weet dat over het antwoord op deze vraag onder gelovigen (heel) verschillend wordt gedacht. En niemand zit te wachten op mijn visie (en terecht).

Column – Een citaat van de bekende hoogleraar Erik Scherder: “Het is logisch dat we bang zijn voor het coronavirus. Onvoorspelbaarheid leidt tot onzekerheid en onzekerheid leidt tot angst.” Als ik mensen zou vragen hoe ze de tijd waarin we leven ervaren is de kans groot dat woorden als onvoorspelbaarheid, onzekerheid en angst de revue zullen passeren. En dat is heel begrijpelijk. Het zouden mijn antwoorden kunnen zijn. Als de gevolgen van een coronabesmetting heel dicht bij komen of je zelfs persoonlijk hebben bereikt dan staat de wereld op z’n kop. Ik spreek uit eigen ervaring.