Wanneer Michiel en Eline Nap in het huwelijk treden en elkaar trouw beloven in goede en kwade dagen, houdt geen van beiden rekening met het laatste. Maar in 2014 komt er een enorme storm in hun leven: Eline blijkt een hersentumor te hebben. Jan van den Bosch sprak met hen in het tv-programma Hour of Power.
Michiel en Eline leren elkaar kennen in hun studententijd. Via de studentenvereniging Navigators ontstond het eerste contact en was er liefde op het eerste gezicht. Toen ze 25 jaar waren zijn ze getrouwd. Tijdens die dag beloof je elkaar trouw in goede en slechte tijden en in gezondheid en ziekte…
Michiel: ‘Ik kan me dat moment op onze trouwdag nog goed herinneren. En ook dat ik me toen realiseerde dat er in je leven iets kan gebeuren. Maar wat dat precies zou zijn, daar had ik geen voorstelling bij.’
Eline: ‘Ik was er helemaal niet
mee bezig. Ik dacht dat mij niets
zou overkomen, ik was kerngezond
en Michiel ook. Tot 2014…
Eline: ‘Ik had net ons derde kindje gekregen en was nog met zwangerschapsverlof thuis. Vanuit het niets kreeg ik een epileptische aanval. In het ziekenhuis ontdekten ze dat ik een hersentumor had. Ik had in de jaren daarvoor nergens last van, geen hoofdpijnen geen uitvalsverschijnselen. Toch bleek ik een tumor te hebben ter grootte van een manderijn in m’n hersenen te hebben. Dat was heel onwerkelijk voor me.’
‘Onze trouwtekst was een regel uit Romeinen 8: ‘Ik ben ervan overtuigd dat niets ons kan scheiden van Gods liefde. De dood niet, het leven niet, engelen niet, bovenaardse krachten niet, de dingen van vandaag niet, de dingen van morgen niet. Nee, er is geen enkele kracht die dat kan. Hoe hoog we zijn gestegen of in welke diepte wij ons ook bevinden, niets in de hele schepping kan ons scheiden van Gods liefde, die ons gegeven is in Christus Jezus, onze Heer.’
‘Voor mij betekende dat ook werkelijk dat ik niet bang hoef te zijn omdat niets ons kan scheiden van de liefde van God. Maar er volgde een zware tijd met een operatie, chemotherapie, bestralingen…’
Michiel: ‘We zaten in een achtbaan. We leefden allebei op een eigen eilandje, Eline kreeg de ene behandeling na de andere en ik runde het gezin, had m’n baan, moest hard werken en alles organiseren met de kinderen. We groeiden ook wat uit elkaar en na een jaar van behandelingen van Eline moesten we zoeken naar de nieuwe balans in ons huwelijk.’
‘Hoe verbind je je weer met elkaar. De tumor heeft letsel achtergelaten waar we mee moesten leren leven. Het werd voor ons beiden een periode van overleven en zoeken naar oplossingen.’
Het werd voor ons beiden een
periode van overleven en zoeken
naar oplossingen.
Eline: ‘Ik voelde me schuldig dat ik er wel was maar lang niet alles meer kon doen, ik voelde mezelf een soort gehandicapte. Dat vond ik voor Michiel en de kinderen erg moeilijk, ze hadden geen volwaardige moeder en vrouw meer. Soms dacht ik: wat is dit een rot lichaam waarin ik zoveel pijn en lijden ervaar. Dan kijk ik echt uit naar de nieuwe hemel en aarde waar geen pijn en lijden meer is.’
Veel dingen kan Eline niet meer, haar energie is beperkt, ze moet ’s middags naar bed om het een dag vol te houden. Haar lichaam voelt soms aan als een wrak, ze heeft een tragere informatieverwerking die haar reactiesnelheid in gesprekken met bijvoorbeeld de kinderen verstoort. Prikkels van licht en geluid komen veel harder binnen wat ook veel energie en focus kost. Dit betekent dat ze haar baan niet meer kan oppakken, ze was docent Nederlands op een middelbare school. Maar ook dat ze niet meer zelfstandig kan zorgen voor haar kinderen. Er is altijd iemand bij hen thuis aanwezig als Michiel er niet is.
Eline: ‘Dat heeft me ook heel erg doen worstelen met m’n zelfbeeld. Ik was mezelf helemaal kwijt. Ik was niet meer dezelfde, maar wie was ik dan wel, en wat was er nog over van mezelf. Daarmee heb ik enorm geworsteld. Wie ben ik nu…?’
Ik was mezelf helemaal kwijt.
Ik was niet meer dezelfde, maar
wie was ik dan wel, en wat was
er nog over van mezelf.
Michiel: ‘Het was heel vervreemdend om te merken dat niets meer vanzelfsprekend was. Hoe we elkaar aankeken, met elkaar praten, ruzie maakten… alles was anders geworden. Waar was onze liefde nu op gebaseerd? We hebben moeten rouwen om te verwerken van dat wat er niet meer is en om elkaar opnieuw lief te hebben. We proberen elkaar stukje bij beetje terug te vinden.’
‘Voor de ziekte van Eline maakte ik wel eens even tussendoor tijd voor God, even snel bijbellezen of bidden. Maar nu is het voor mij bittere noodzaak geworden. Ik moet tijd met God nemen anders overleef ik de dag niet. Het is essentieel voor me geworden.’
Eline: ‘De vraag “waarom overkomt mij dit” heb ik niet gehad, ik dacht dan: “waarom overkomt mij dit niet”. Michiel vult aan: ‘Voor ons was meer de vraag wat kunnen we hiermee, dus meer de vraag waartoe dan waarom.’
Eline: ‘Ik vluchtte steeds weer naar God. Voor mij was Hij heel belangrijk, Hij is mijn toevlucht en bij Hem kan ik altijd schuilen. Als ik God niet had gekend waar was ik dan geweest’ Ik heb echt leren zeggen dat ik een geliefd kind van God ben. Ook om weer mijn eigen waarde terug te vinden. Maar ik heb Jezus iedere dag nodig en Michiel net zo goed, zonder Hem gaat het niet.
De Bijbel zegt in Romeinen 8: ‘Wij weten nu, dat God alle dingen doet medewerken ten goede voor hen, die God liefhebben’
En dat is voor ons ook een bemoediging. Ook al begrijpen we het niet, we hopen dat God het kan gebruiken en ons kan gebruiken om ook voor anderen weer een bemoediging te zijn.
Bekijk en beluister het complete interview via de link onderaan dit item.
Of bezoek de website van Michiel en Eline: www.nappiesaandeeem.nl
Redactie Christelijknieuws – Hour of Power
Schermafdruk uitzending Hour of Power
15-02-2019
Evangelisatie
https://www.hourofpower.nl
