Matthijs Annot heeft agressieve botkanker, hij heeft niet meer lang te leven. Jan van den Bosch sprak met hem en met zijn moeder Suzanne Annot. Toen Matthijs het eerste bericht kreeg van de artsen dacht hij: ‘Dit is niet best.’ … ‘Ik besefte dat dit het einde van mijn leven zou kunnen worden, maar ik dacht toen dat dat nog niet zo snel zou gebeuren.’
Chemo en medicijnen blijken niet te werken, de tumoren blijven groeien en het gezin van Matthijs houdt rekening met het ergste. Onlangs is een been van Matthijs afgezet, hoe heeft het gezin dit beleefd?
Matthijs: ‘We zijn erg naar elkaar toegegroeid. Veel gepraat en ons er samen doorheen geknokt.’ Suzanne vult aan: ‘We doen alles samen, als gezin maar ook met de vrienden van Matthijs. We gaan samen naar het ziekenhuis en horen samen de uitslagen. Wie mee wil mag mee.’
Matthijs: ‘Er is veel verdriet maar toch proberen we van iedere dag een feest te maken.’
Suzanne: ‘We zijn in het nu, Matthijs is er gewoon nu, hij is vrolijk en geniet, dus waarom zouden wij dan nu heel verdrietig zijn, daar kiezen we niet voor. We genieten van de momenten samen.’
Waarom zouden wij nu heel verdrietig
zijn, daar kiezen we niet voor. We
genieten van de momenten samen.’
Toch is het erg onzeker hoelang Matthijs nog in leven blijft, het kunnen een paar maanden zijn, maar ook een paar weken. Het kan snel veranderen.
Matthijs: ‘Ik kijk er wel tegenop tegen die periode van het einde, dat ik niet meer uit m’n bed kan komen. Maar ik vertrouw op God, iedere dag krijg ik van Hem. Hij doet zoveel voor ons. Vooral nu zijn we Hem extra dankbaar. Ik weet dat ik straks naar Hem toe mag gaan, naar de hemel, en dat geeft mij kracht en energie voor iedere dag. Dat is een troost, daar vertrouw ik op en daar word ik blij van. Voor mij zus en beide broers vind ik het heel verdrietig. Zij zullen straks zonder mij door moeten met hun leven. Ze zullen mij los moeten laten.’
Suzanne: ‘We zijn altijd al dicht bij elkaar geweest als gezin en hebbensamen met God geleefd. Matthijs was een heel speciaal kindje, al van heel jongs af aan wilde hij met God leven. Als klein mannetje zong hij mee in de kerk, en terwijl wij een psalm zongen, zong Matthijs uit volle borst: Bob de bouwer kunnen wij dat maken… Hij dacht dat God dat wel fijn zou vinden’
We maken samen grote dieptepunten
mee, maar ook hoogtepunten, en we huilen
samen regelmatig.
Suzanne: ‘Het is voor ons heel bijzonder om als gezin dit proces zo intens te beleven. We maken samen grote dieptepunten mee, maar ook hoogtepunten, en we huilen samen regelmatig. En dan zeg ik ook: Matthijs ik wil je nog niet missen, ik wil je nog niet kwijt. Maar ik weet wel waar je naartoe gaat en dat wij daar ook mogen komen straks. En dat we je weer zullen zien. Als moeder mag ik me dan ook bedenken dat ik mijn zoon los mag laten en naar zijn hemelse Vader mag laten gaan, want Wie kan er beter voor hem zorgen dan God?’
Matthijs: ‘Ik kies er voor om samen met mijn familie te genieten van deze dagen en het een beetje feestelijk te maken.
De Bijbel staat vol met favoriete gedeeltes voor mij, en een daarvan spreekt mij enorm aan, dat is Psalm 139: Heer, u kent mij, u doorgrondt mij, u weet het als ik zit of sta, u doorziet van verre mijn gedachten, ga ik op weg of rust ik uit, u merkt het op, met al mijn wegen bent u vertrouwd. Geen woord ligt op mijn tong, of u, HEER, kent het ten volle.
U omsluit mij, van achter en van voren, u legt uw hand op mij. Wonderlijk zoals u mij kent, het gaat mijn begrip te boven.’
U, HEER, kent het ten volle. U omsluit
mij, van achter en van voren, u legt
uw hand op mij.
Matthijs: ‘Ik ben er zeker van dat God er is, dat Hij voor mij zorgt. Kijk naar buiten, kijk om je heen en zie hoe mooi het leven en ontdek dat God ook daarin is. En ik kan niet begrijpen hoe het leven zo mooi kan zijn zonder God. Als je die mooie dingen opzoekt in het leven dan vind je daar ook God in terug. Ik ben dankbaar voor het liefdevolle gezin waarin ik ben opgegroeid. En ik zie Gods hand ook daarin.’
Suzanne: ‘We mogen op God vertrouwen, Matthijs doet dat, maar wij mogen dat ook doen. Voor ons is de situatie weer anders dan voor Matthijs, maar God is erbij. Hij vangt ons ook op en Hij is ook de God van ons als gezin. Hij helpt ons krachtig en daar vertrouw ik op, ook als we Matthijs straks los moeten laten, ik bouw op God, stap voor stap.’
Hour of Power – christelijknieuws
Hour of Power – videostill
25-02-2019
Evangelisatie
https://www.hourofpower.nl
