Peter Bronsveld: wat kunnen we doen voor Afghanistan

In de vorige nieuwsbrief van Jubilee Campaign vroeg Peter Bronsveld om gebed voor wijsheid als het gaat om de vraag of we iets kunnen betekenen voor de duizenden christenen in Afghanistan die hun leven niet zeker zijn na de machtsovername door de Taliban. Hoewel de berichtgeving uit Afghanistan vaak verward en tegenstrijdig is, kunnen we ervan uitgaan dat de meest extreme versie van de ‘sharia’ (Islamitische wet) op dit moment ongetwijfeld door de nieuwe machthebbers wordt geïmplementeerd.

In een recentelijk gepubliceerd rapport Killing In The Name Of God (moorden in de naam van god) stelt Monash University dat de doodstraf voor geloofsafval in 12 landen nog steeds van kracht is. Afghanistan is vanzelfsprekend het eerste land in de lijst maar ook in diverse landen waar Nederland probleemloos ‘zaken mee doet’ zoals de Verenigde Arabische Emiraten, Qatar en Nigeria kunnen mensen nog steeds ter dood worden veroordeeld vanwege hun geloofsovertuiging.

Het is in deze 12 landen echter zeldzaam dat iemand daadwerkelijk ter dood wordt gebracht voor geloofsafval. Met de terugkeer van de Taliban in Afghanistan komt hier verandering in. Wellicht hoeven we op korte termijn nog geen publieke executies in voetbalstadiums te verwachten zoals in de jaren 80, maar het ziet ernaar uit dat de extremistische machthebbers vastbesloten zijn om de letterlijke interpretatie van de sharia in Afghanistan terug te brengen.

Volgens een schatting door International Christian Concern zijn er in Afghanistan momenteel 10.000 à 12.000 moslims die zich tot het christendom hebben bekeerd. Deze mensen worden nu zonder uitzondering met de dood bedreigd. Een belangrijke vraag die doorlopend bij ons op de radar staat is wat we kunnen doen. Samen met collega-organisaties roepen we regelmatig op om te bidden voor de vervolgde kerk. Ook weten we dat kerken en christelijke organisaties grote financiële en menselijke offers brengen om de christenen in Afghanistan te steunen. Het is echter frustrerend om te constateren dat we ‘in het veld’ vaak te maken hebben met grote beperkingen.

Hoop

Wie Jubilee Campaign al wat langer volgt, weet dat we geen organisatie zijn met een kantoorpand, een groot personeelsbestand en een promotieteam. Door de jaren heen hebben we in verschillende landen gebouwd aan sterke netwerken van vakmensen die zich op vrijwillige basis inzetten voor de vervolgde kerk. Een voordeel van deze werkwijze is dat we met een klein budget veel kunnen doen. Aangezien de mensen in dit netwerk niet betaald worden is er ook geen reden om überhaupt melding te maken van de identiteit van onze ‘medestrijders’, waar ze zijn en wat ze doen. In deze nieuwsbrief wil ik hier echter toch een uitzondering op maken.

Nog geen week na de verzending van de vorige nieuwsbrief, werd ik gebeld door Andrew (niet zijn echte naam) uit de Verenigde Staten. We hebben Andrew rond 2014 leren kennen toen hij zich bezighield met het bevrijden en opvangen van jonge meisjes die door ISIS in Syrië en Iraq als seksslaven gevangen werden gehouden. Andrew is een voormalig militair die als commando in Somalië en Afghanistan heeft gediend. Toen hij in Iraq gestationeerd was kon hij het emotioneel echter niet meer aan om getuige te zijn van de genocide die door ISIS werd aangericht, terwijl hij als goed getraind militair aan de zijlijn moest staan en geen toestemming kreeg om in te grijpen.

Nadat Andrew ontslag had genomen, besloot hij om terug te gaan naar Noord-Irak om zich samen met een aantal ex-collega’s in te zetten voor de meisjes die door ISIS gevangen werden gehouden. Ook nadat de terreurgroep van het toneel verdween, is Andrew regelmatig betrokken geweest bij onze campagnes.

Vooral zijn advies in het kader van ons werk in Noord-Nigeria en zijn persoonlijke steun aan onze, nu overleden, collega in Nigeria is door de jaren bijzonder waardevol geweest.

Toen Andrew contact met me opnam, vertelde hij me dat hij afscheid had genomen van een goed betaalde baan in Qatar waar hij anti-terreur eenheden trainde in de aanloop naar de opkomende wereldcup. Net als tijdens de slachtpartijen in Noord-Irak was hij nu wederom diep getroffen door de berichten uit Afghanistan. In de afgelopen weken zijn we druk geweest met voorbereidingen voor Andrew’s vertrek middels vele online-vergaderingen met ons netwerk. Verschillende van de teamgenoten van Andrew zijn al aangekomen in de regio en zijn inzetbaar. Ook hebben we de beschikking over een aantal christelijke gasthuizen in een buurland waar Afghaanse vluchtelingen welkom zijn om tijdelijk te verblijven tot het moment dat ze naar een eindbestemming kunnen doorreizen.

Voor Afghaanse christenen is het relatief makkelijk om elders een toevluchtsoord te vinden. Zo heeft de regering van Brazilië zich bij voorbeeld bereid verklaard om deze groep onvoorwaardelijk welkom te heten. Ook is het opvallend dat sommige islamitische buurlanden hun deuren hebben geopend voor de Afghaanse christenen. De uitdaging waar we mee te maken hebben is dan ook vooral hoe we de ondergedoken christenen in Afghanistan kunnen lokaliseren en helpen om weg te komen. Op dit moment hebben we hier geen zicht op. Met het oog op de kwaliteit van het team wat klaarstaat om ingezet te worden zijn we echter hoopvol dat we in de komende maanden iets concreets kunnen betekenen voor onze vrienden in Afghanistan.

Ik herinner me de wanhoop die we voelden toen we enkele weken geleden werden geconfronteerd met de verschrikkelijke berichtgeving uit Afghanistan. Als we uitgaan van onze eigen beperkte mogelijkheden zijn dit omstandigheden waarin we volledig machteloos zijn. Het is dan ontroerend om te merken dat God nog steeds de controle heeft. Het is juist in dit soort omstandigheden dat we het vertrouwen kunnen hebben dat met Hem alles mogelijk is (Matt. 19:26). Hij brengt de juiste mensen op het juiste moment bij elkaar waardoor het onmogelijke op eens mogelijk wordt.

Nu we een nieuwe uitdaging aangaan vragen we u om te blijven bidden voor de vervolgde Kerk in Afghanistan en voor Andrew en zijn team in het bijzonder.